به باور محمدتقی جعفری اگر انسان بپذیرد که در این دنیا کوچکترین حادثهای نمیتواند برکنار از قانون باشد، مسلماً باید بپذیرد که بزرگی روح و «من» غیر قابل انکار است و آنها هم قانونمند هستند. همچنین در تبصره ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی در ایران، بی حجابی جرم محسوب می شود. هدف از تشریع حجاب اسلامی و فلسفهٔ حجاب و پوشش چیست؟ دقيق ترين آنها اين است كه حياء و عفاف و ستر و پوشش تدبيري است كه خود زن با يك نوع الهام براي گرانبها كردن خود و حفظ موقعيت خود در برابر مرد به كار برده است.
گاه همین مطلب با تمسک به حجاب و پوشش زنان روستایی و زنان شالیزار شمال کشور توجیه میشود که آنها حجاب کامل ندارند، ولی عفیف هستند. از طرف دیگر او بر این باور است که چون هستی معنادار است، حتماً انسان هم معنادار است؛ زیرا انسان و جهان دو حقیقت متصل به یکدیگر هستند و تصور انسان بیمعنا در جهان معنادار، تصوری تناقضآمیز است. از طرفی نیچه که در قرن نوزدهم میزیسته، خودش را بهعنوان حکایتگر تاریخ دو قرن آینده معرفی میکند (نیچه، 1377ب، ص23).
بي حجابي در غرب نياز جنسي را به بيماري هاي جنسي تبديل كرد. به دشواری میتوان انگاشت که رشته دیگری (گرچه به جز دین) بتواند آن دگرگونی ژرفی را که فلسفه در دیدگاه دانشپژوه پدیدار میکند پدیدآورد. از دیدگاه این فلسفه تاریخ جدید ذهنگرایی و تفاسیر چندگانه مهمتر از عین گرایی، حقیقت و تطابق با واقعیت است. از دیدگاه وی خودی که انسانها آگاهانه به فراخور آن زندگی میکنند، خود واقعیشان نیست؛ بلکه شبح یک خود واقعی است و انسانها همیشه در میان عقاید غیر شخصی و ارزیابیهای مندرآوردی و خیالبافانه زندگی میکردهاند (یاسپرس، 1383، ص224).
فلسفه علم: گرایشی از فلسفه است که به تغییر در مفاهیم و مسائل (مانند روششناسی، ارزش گزارهها و کارایی آنها و گونههای پیکره بندیها و…) علوم گوناگون میپردازد. بهاعتقاد او، انسان باید بداند مانند کلمهای نیست که صرفاً در کتاب تاریخ بشری افتاده باشد و هیچ ملزم نباشد که جایگاه خود را در این کتاب درک کند و از دخالتش در این کتاب بپرسد؛ بلکه قانون الهی درباره انسان میگوید: تو ای انسان که در وسط کتاب هستی قرار گرفتهای! بدین روى، قانون باید به روز باشد.
در واقع سخنان نیچه مربوط به جامعه و انسان امروزی است. همانگونه كه در آيههاي 30 و 31 از سوره نور تصريح شده، قرآن كريم نگاه مرد و زن را محدود كرده، و آن را رمز پاكي و طهارت روح آنان دانسته است. به این ترتیب میتوان گفت که اسلام تنها با نظر ایجابی به ازدواج نگاه نمیکند و تنها به بیان اهداف ایدهآل ازدواج اکتفا نمینماید، بلکه از ازدواج به قصد رسیدن به اهداف ناپسند و نادرست نیز ممانعت مینماید و به مسلمانان توصیه میکند که تنها به منظور رسیدن به اهداف مقدس و متعالی بیان شده به سراغ ازدواج بروید و به آنها هشدار میدهد که اگر به منظور آن اهداف مطرود ازدواج کنید، به آن اهداف نمیرسید و اگر هم آنها تأمین شوند، سعادتآفرین نیستند و موجب گرفتاری خواهند بود.
در تعین سوم انسانی، انسان وارد حوزه مطلق ارزشها شده و دیگر با نگاه عقل کمیّتنگر به مضامین والای ارزشی نگاه نمیکند؛ بلکه همه قوانین و تکالیف برایش قابل احترام میباشد و به عظمت و اصالت جان و حیات با تمام لطائف و ظرافتهای خاص خود پی برده است (همو، 1363، ج7، ص551). به باور او، انسان از روی نیازهای روانی خود بهصورتی دروغین و خودفریبانه جعل معنا کرده و برای هستی معنایی غایی و مطلق درنظر گرفته است و از این طریق سعی داشته تا همواره با معنادار جلوه دادن عالم به آرامش برسد (نیچه، 1377ب، ص35). ولی از طرف دیگر اینگونه هم نیست که انسان بهراحتی در زمان محدودی، هویت خود را بشناسد و به درک تمام معنای زندگی خود نائل شود (همو، 1363، ج8، ص310-309).
بنابراین او بر این باور است که انسان باید جایگاه واقعی خود را در جهان هستی بفهمد تا بتواند درک کاملی از معنای واقعی زندگی داشته باشد. یعنی هستی انسان اساسا یک هستی «با» است، یک هستی «در» است. بهنظر او سؤال از فلسفه و هدف زندگی برای دو گروه مطرح نخواهد شد: گروه اول کسانی هستند که حیات را منحصر در ابزار و پدیدههای مادی حیات طبیعی میدانند؛ گروه دوم اشخاص رشدیافتهای که حیات را بهعنوان جزئی از مجموع هستی که در یک آهنگ کلی شرکت کرده است، تلقی نموده و هر جزئی ولو پستترین پدیده از حیات، برایشان جزئی از آهنگ کلی هستی است که هدف نامیده میشود (همو، 1368، ص20).
از نظر دکارت، انسان یک اتحاد ذهن و بدن است، دو ماده کاملاً متفاوت که در غده صنوبری با هم تعامل دارند. همه ارزشها کاملاً دگرگون شده و اصلاح ارزشهای گذشته فایدهای ندارد؛ نیچه میخواهد ارزشهای کهن را از بیخ و بن برکَند و ارزشهای جدیدی جایگزین آنها نماید. او میخواهد انسانها را از مادون انسان به مقام فراانسان – مرحلهای که انسان کاملاً اعتقاد به مرگ خدا را پذیرفته است و اراده معطوف به قدرت و توانخواهی براساس استعدادهای ذاتی و فردی اهمیت ویژهای مییابد – ببرد و آنها را با معنای واقعی زندگیشان آشنا سازد.
میخواهم به انسانها معنای هستیشان را بیاموزم: ابَرانسان را که آذرخشی است از ابر تیره انسان. تعلق داریم و ما خود دروازه ورود به جهانیم. این اصل میگوید که ما ضرورتاً زمانی پول دریافت میکنیم که ارزشی را به بازار ارایه کنیم. او دراینباره میگوید: «ارزشهای والایی که آدمی باید زندگی خود را وقف خدمت به آنها کند، بهویژه زمانی که این عمل برایش بسی دشوار و مجبور باشد بهای گزافی بپردازد – این ارزشهای اجتماعی بهصورت «واقعیت» جهان «راستین» بهصورت امید و جهان آتی، بر فراز انسان برپا داشته شدند تا آوایشان تقویت شود؛ گویی که فرمانهای پروردگارند. منظور جعفری از معنادار بودن زندگی انسان این است که انسان جزئی از کل حقیقت عالم است و این حقیقت صرفاً در کالبد مادی و زندگی محدود چندساله این دنیا خلاصه نمیشود؛ بلکه او بهعنوان یکی از اجزای بسیار بااهمیت جهان هستی در یک آهنگ کلی وجود قرار گرفته که از آغاز تا انتها از سیر معقول و هدفمندی برخوردار است.
از سوی دیگر موضوع امر به معروف و نهی از منکر عام است و تمام وظایف شرعی از جمله حجاب را شامل میشود. در فصل ششم، مواردی همچون دوآلیسم در فلسفهی ذهن، فیزیکالیسم، رفتارگرایی و کارکردگرایی مورد بحث قرار میگیرند و فصل هفتم نیز مشتمل است بر بحث در مورد چیستی هنر و سایر مسائل مربوط به دنیای هنر. در این فصل صرفاً نگاهی انداخته میشود به فلسفهی سیاسی افلاطون، هابز، لاک و مارکس و البته همراه با انتقاد. البته ایشان برای «خود» انسانها تعیناتی قائل است و میخواهد انسانها را از خود طبیعیشان جدا کند و آنها را به خود حقیقی برساند، که در مباحث بعدی به آن خواهیم پرداخت.
بلکه بازار از مردم تشکیل شده است. بنابراین ما از حقایق بهرهای جز سپاهی متحرک از استعاره و مجاز نداریم. پس موقعی که ما از نفس اشیا صحبت میکنیم، نفس شیء را در قالب زبان و استعاره بیان مینماییم که بههیچوجه با پدیدههای اصلی مطابقتی ندارد. آرثر دانتو مباحث اصلی مربوط به فلسفه علم را در قالب سه عنوان:مفاهیم (حدود)، قوانین، و تئوریها بیان میداد. دستیابی به این شناخت، کار دشواری نیست؛ زیرا هر کسی درباره خویشتن آگاهیهایی دارد و این کار نیازمند فلسفه و روانشناسی نیست (همو، 1362الف، ص202). می توان افراد زیادی در میان هر دو دسته کامو و جویس قرار داد؛ نویسندگانی که ممکن است با گرایش متفاوت دوستشان داشته باشیم.
به باور او، انسانی که خود را در مواجهه با زندگی بیمعنا میبیند و درصدد جایگزین کردن آن با زندگی معنادار است، از دو حال بیرون نیست: یا از قدرت و توانایی بالای روحی برخوردار است و ازاینرو ارزشهای متداول را بیارزش میداند و آنها را درهم میشکند تا خود، فعالانه ارزشهای تازهای را خلق و آنها را جایگزین ارزشهای قدیمی کند؛ یا انسان با وجود اینکه ارزشهای متداول را پوچ و فاقد ارزش تشخیص داده است، به این دلیل که دچار انحطاط و ضعف روحی است، به همان وضع موجود اکتفا میکند.